Məşhur yazıçı Cilli Kuper bazar günü vəfat etməzdən əvvəl, öz dəfn mərasimində necə görünmək istədiyini ətraflı təsvir edib.
O, geyimindən tutmuş, tabutunda yanında olmasını istədiyi xırda əşyalara qədər hər şeyi qeyd edib.
Kuper deyib ki, o, tez-tez ölüm haqqında düşünür, amma bundan qorxmur. Yazıçı inanırdı ki, sadəcə cənnətə gedəcək. Orada onu günəş işığına qərq olmuş çəmənlikdə qarşılayan itlərini və ailə üzvlərini görəcəyini təsəvvür edib. Amma o, həm də orada sevmədiyi insanların olmamasını arzulayıb.
O, ağrı içində ölmək istəmədiyini vurğulayıb. Xüsusilə, insult və Alzeymer xəstəliyindən qorxub, çünki bu, onu başqalarından asılı vəziyyətə salardı. O, anasının dəfnindən sonra baş verən bir hadisəni də xatırlayıb: böyük qara quş qonaq otağında pəncərəyə ilişmişdi. Quş pəncərəyə çırpılırdı və Cilli əri Leodan onu azad etməsini xahiş etmişdi. Həmin an o, ölümün belə olmalı olduğunu düşündü: dəhşətli bir an, şüşəyə zərbə, sonra səni böyük əllər bürüyür və qəfildən pəncərədən çıxıb yeni həyata uçursan. Bu, onun fikrincə, “yaxşı bir yol” idi.
Cilli ölümündən sonra orqan donoru olmaq istədiyini də deyib. Amma zarafatla əlavə etmişdi ki, onun yaşında orqanlarının heç kimə lazım olmayacağını anlayır. O, “qalın yorkşir budlarını” nümunə kimi bağışlaya biləcəyini gülərək söyləyib.
O, dəfn mərasimindən imtina etməyi düşünüb, çünki bir sorğuda Fransada hər il təxminən 500 nəfərin qəbirdən səhvən çıxarıldığı bildirilirdi. Kremasiya, onun fikrincə, daha sadə olardı. Amma eyni zamanda, dəfn mərasimində səliqəli görünmək istəyib: büstqalter və kostyum geyinmək, yanında ərinin və uşaqlarının fotoları, şampan, şokolad konfetləri və Papa II İoann Pavelin vinil diski olmalı idi. Arxa planda isə pop musiqi səslənməli idi.
Kuper istəmişdi ki, mərasimi iki keşiş aparsın: sevimli kənd keşişi cənab Ferro və yaxın dostu – Prinkneş abbatlığından ata Demian. O, həmçinin Malerin “Minlərin Simfoniyası”nın Bornmut simfonik orkestri, Kral Opera Teatrının orkestri və Şotlandiya Kral milli orkestri tərəfindən ifa olunmasını arzulayıb. Bundan sonra isə Kriştina Rossettinin “Mən öləndə, əzizim, mənə kədərli nəğmələr oxuma” misrası ilə başlayan şeir səslənməli idi.
Bütün bunlardan sonra isə onların Qlosterşirdəki evlərinin bağında, vadinin mənzərəsinə baxan bir yerdə bayram əhval-ruhiyyəsində bir toplantı keçirilməli idi.
