I və II Dünya müharibələrində Almaniya hakimiyyəti işğal edilmiş ərazilərdə fahişəlik üzərində nəzarəti əl almağa çalışırdı. 
I və II Dünya müharibələrində Almaniya hakimiyyəti işğal edilmiş ərazilərdə fahişəlik üzərində nəzarəti əl almağa çalışırdı.
Fahişələrin əsgərlərə verilmək üçün əvvəldən zöhrəvi xəstəliklərinin olub-olmadığı yoxlanılırdı.
Lakin nasistlər bu məsələyə də irqçi elementləri əlavə edəndən sonra vəziyyət dəyişdi.
Publika.az xəbər verir ki, tarixçilər Maren Reyqer və Emmanuel De Bryoyne “Gender & Hostoy” jurnalında dərc etdirdikləri məqalədə hər iki dünya müharibəsi zamanı fahişələrə nəzarət edilməsi və bunun nəticələrindən bəhs ediblər.
Parisdə eyş-işrət arzusu və fahişəliyin sonuncu paytaxtı
I Dünya Müharibəsinin ilk həftələrində Almaniya Belçika və Fransaya müdaxilə etdi. Müharibənin qısa olacağı gözlənilirdi. Bu isə alman əsgərlərin seksual davranışına güclü təsir edirdi. Müharibənin qısa nəzərdə tutulmasına görə, alman ordusunun komandanlığı əvvəlcə əsgərlərin seksual tələbatı haqda düşünməmişdi. Əksinə, hakimiyyət hesab edirdi ki, müharibə əxlaqlı və qəhrəman əsgərin obrazında təcəssüm edərək, millətin mənəvi və bioloji bərpasını təmin edəcək. Lakin tezliklə işğal edilmiş ərazilərdə qadınların zorlanması normal hala çevrildi.
1914-cü ilin sentyabr-noyabr ayları dönüş nöqtəsi idi. Əsgərlər Parisdə eyş-işrət həvəsi ilə yola çıxsalar da, Belçika və Fransada əyalət fahişələri ilə kifayətlənmiş oldular. Fahişəliyin sonuncu paytaxtı Brüssel oldu. Əsgərlər cəbhəyə yola düşməmişdən əvvəl sonuncu dəfə orada kef çəkmək qərarına gəldilər. Nəticədə, ordu komandanlığı anladı ki, müharibə uzun müddət davam edəcək və fahişələrdən keçən zöhrəvi xəstəliklər əsgərlərin döyüş ruhunu məhv edə bilər. Əvvəlcə “fransız əxlaqsıza təslim olmamaq” və özlərini evdə onları gözləyən arvadları üçün saxlamaqla bağlı çağırışlar edildi. Lakin kişilərin seksual tələbatını ödəmədən müharibənin davam etməsi də mümkünsüz görünürdü. Cəbhə bölgəsində hər yoldan keçənlə cinsi əlaqəyə girməmək və qoruyuculardan istifadə etməklə bağlı vərəqələr yayılırdı. 1915-ci ilin başlanğıcında işğalçı hakimiyyət zəbt olunmuş ərazilərdə təkcə fahişəxanaları bağlamaqla kifayətlənmədi, həm də onların işini nizamlamağa başladı.
100 il öncə mövcud olan əxlaq polisi
Belçikada fahişəlikdə şübhəli bilinən, yaxud bu işlə məşğul olduğunu gizlətməyən qadınlar həftədə iki dəfə tibii müayinədən keçməyə məcbur edilirdi. Həmçinin, onlarla münasibətdə olan əsgərlər də məcburi müayinədən keçirilirdi. Bu işlə tərkibində alman zabitləri və yerli administrasiyasının nümayəndələri daxil olan xüsusi əxlaq polisi məşğul olurdu. Müayinədən keçirilən qadınların siyahısı tutulurdu və güman edilirdi ki, bununla fahişəliyi nəzarətə ala biləcəklər.
Bunlarla yanaşı müəyyən yerlərdə fahişəliklə məşğul olmaq qadağan idi: alman qarnizonunun mənzilləri olan binaların və administrasiya idarələrinin ətrafı, polisin qeydiyyatında olmayan bar və mehmanxalar bura daxildir. Alman ordusu fahişəxanalarda sərt rejim yaratmışdı. Əsgərlər və zabitlər olan iki hissə var idi və onlar keyfiyyətinə görə fərqlənirdi.
Belçikalılar “əxlaqsız”, Fransa pornoqrafiyanın vətəni
Zöhrəvi xəstəliyə yoluxmuş qadınların məcburi qaydada xəstəxanaya yerləşdirilməsini özündə birləşdirən fəaliyyət qeyri-rəsmi aparılırdı. Belə xəstəxanalarda qadınlar həbsxana həyatı yaşayır və fiziki təzyiqlərə məruz qalırdı. Yerli əhali isə fərqli düşünürdü. Onlara görə, belçikalı qadınlar fahişə və zöhrəvi xəstəliklərin daşıyıcısı deyillər. Yerli gizli mətbuat müharibədən əvvəlki dövrdə Almaniyadakı əxlaqsızlıq yuvaları haqqında yazır və qeyd edirdilər ki, əslində, alman əsgərləri Belçikaya zöhrəvi xəstəliklər gətirərək, qadınları ona yoluxdururlar.
Alman işğal hakimiyyəti isə zöhrəvi xəstəliklərin yayılmasını regionun geridə qalması və yerli əhalinin gigiyena haqqında primitiv anlayışlarının olmaması ilə izah edirdi. Almanlar özləri haqqında Avropanın xilaskarları olaraq düşünürdülər. Onların fikrincə, polyaklar “primitiv düşüncəli”, belçikalılar “əxlaqsız”, Fransa isə pornoqrafiyanın vətəni idi. İşğalçılar tezliklə mif yaydılar ki, fransız fahişələr alman əsgərlərini qəsdən zöhrəvi xəstəliklərə yoluxdurur.
Almanlar Cənub və Cənub-Şərqi Avropa əhalisini “çirkli” hesab edirdi. Rumıniyada əsgərlərə xəbərdarlıq edilirdi ki, yerli əhalinin saçları bitlə doludur və rumınlarla cinsi əlaqəyə girmək qadağandır.
“Küçə qızlarından yoluxmanın təhlükəsi fövqəladə səviyyədə yüksəkdir; tibii müayinələr yalnız ictimai evlərdə aparılır”, – Polşa və Litvada yayılan vərəqələrin birinin mətni belə idi.
İki böyük müharibənin arasında
I Dünya Müharibəsindən sonra alman işğalı altında olmuş ərazilərdə zöhrəvi xəstəliklərin yayılma sürəti böyük idi. Bu, Belçika əhalisində ciddi təşviş yaratdı. Qeyri-kommersiya təşkilatları fahişəliyin nəzarətə alınması məsələsini fəal şəkildə müzakirə edirdi. Həmçinin, Polşada da fahişəliyin qadağan olunması məsələsi qaldırılmışdı. Fahişəxanalar qadağan olunmuş, belə yerlərin sahibləri həbslə hədələnirdi. Analoji vəziyyət Avropanın digər ölkələrində də baş verirdi.
1933-cü ildə hakimiyyətə gələn nasistlər və onların lideri Adolf Hitler isə fahişələrə ikili yanaşma sərgiləyirdi. Bir tərəfdən, onlar həbs olunur və həbs düşərgələrinə göndərilir, digər tərəfdən II Dünya Müharibəsinin başlanğıcında Üçüncü reyx işğal olunmuş ərazilərdə, şəhərlərdə, hətta həbs düşərgələrində fahişəxanalar açırdı.
Hərbi sirlərə malik olan fahişələr
1939-cu il 1 sentyabr tarixində nasistlər Polşaya qarşı hücuma keçdi. I Dünya Müharibəsinin təcrübəsinə görə, onlar fahişəlik üzərində dərhal nəzarət sistemi yaratdılar. Fahişələrin qeydiyyatı və mehmanxanalarda, restoranlarda axtarışı başlandı. Polşadan sonra bu təcrübə yayıldı və Avropanın digər ölkələrində fahişəxanalar sisteminin tezliklə qurulması çətin olmadı.
SSRİ-də isə vəziyyət fərqli idi. Moskva 1936-cı ildə elan etdi ki, ölkədə fahişəliyin kökü kəsilib və seksual xidmətlər zirzəmiyə gömülüb. Nasitlər isə işğal etdikləri ərazilərdə fahişəliyə nəzarət etməklə yanaşı, yeni fahişəxanaların fəaliyyətə başlamasına da dəstək verirdilər.
Fahişəxanaların yaradılmasında iki məqsəd var idi: Birincisi, zöhrəvi xəstəliklərin qarşısını almaq idisə, ikincisi fahişələr tərəfindən hərbi sirlərin ötürülməsi təhlükəsini sıradan çıxarmaq idi.
Digər bir səbəb isə əsgərlərin yerli qadınları zorlamaqdan çəkindirmək və beləliklə ordunun imicinə xələl gəlməsinin qarşısını almaq idi. Bununla yanaşı, fahişəxanalar əsgərlər arasında homoseksuallığın qarşısını almağa xidmət edirdi.
Ən aşağı pillədə olanların taleyi
Nasistlər fahişəlikdə də irq məsələsinə diqqət yetirirdilər. Misal üçün, slavyanlar aşağı səviyyəli irq idi və ari irqə mənsub almanlara slavyan qadınları ilə cinsi əlaqədə olmaq qadağan olunmuşdu. Bu kateqoriyaya polyaklar, çexlər və SSRİ qadınları daxil idi. Bu qadağaya baxmayaraq, Vermaxtın əsgərləri fahişəxanalarda öz istədiklərini edirdilər.
Yəhudilər isə bu sistemdən tamamilə çıxarılmışdı. Onlar Üçüncü reyxin irqi ierarxiyasında ən aşağı pillədə qərarlaşmışdı. Yəhudi fahişələr dərhal həbs olunur və həbsxanaya göndərilirdi. Müəyyən müddətdən sonra onları güllələyirdilər.
Xəstəxanada güllələnənlər
Şərq cəbhəsinə yaxın ərazilərdə fahişəxanalar fəaliyyət göstərirdi. Nasistlər tez-tez ora Fransadan, Hollandiyadan və Polşadan fahişələr gətirirdilər. Belə vaxtlar qadınlar məcburi müayinədən keçirdilər. Əgər hansındasa zöhrəvi xəstəlik var idisə, o tam sağalmayana qədər xəstəxanadan buraxılmırdı. Lakin bu, rəsmi göstəriş idi. Reallıqda isə nasistlər xəstə fahişələri güllələyirdilər. Onlar əlavə pul və vaxt xərcləmək istəmirdilər.
I və II Dünya müharibələrində almanların fahişələrlə bağlı siyasətində məcburi nəzarət eyni olsa da, nasistlər fahişəliyə belə irqi ideologiyanı əlavə etmişdilər.
